
Μακρινίτσα
Η Μακρινίτσα ή Μακρυνίτσα (παλιότερα γνωστή ως Μακρινίτζα) είναι παραδοσιακός οικισμός του Δήμου Βόλου της Περιφέρειας Θεσσαλίας. Ο πληθυσμός της είναι 694 κάτοικοι σύμφωνα με την απογραφή του 2011, αρκετά μειωμένος σε σχέση με παλαιότερες δεκαετίες, αν και τα τελευταία χρόνια παρουσιάζει πάλι αύξηση. Οι περισσότεροι κάτοικοί της ασχολούνται με τις τουριστικές επιχειρήσεις.
Χτισμένη στις δυτικές πλαγιές του Πηλίου βόρεια του Βόλου, είναι από τα τουριστικότερα ορεινά χωριά της Ελλάδας και φημίζεται για το παραδοσιακό της χρώμα, την ιδιαίτερη πηλιορείτικη αρχιτεκτονική της και για την εξαιρετική θέα που διαθέτει προς τον Βόλο και τον Παγασητικό κόλπο. Για τον λόγο αυτό χαρακτηρίζεται "μπαλκόνι του Πηλίου".
Το γεγονός ότι είναι χτισμένη σχεδόν κατακόρυφα στην πλαγιά εξηγεί και τη μεγάλη υψομετρική διαφορά από τα πρώτα σπίτια του χωριού στη συνοικία της Κουκουράβας μέχρι τα τελευταία που τα χωρίζουν περίπου 400 μέτρα.
Ιστορία
Η Μακρινίτσα χτίστηκε στις αρχές του 13ου αιώνα. Ο οικισμός αναπτύχθηκε τα επόμενα χρόνια ενώ τα τελευταία χρόνια της τουρκοκρατίας άκμασε ιδιαίτερα χάρη στο εμπόριο και στην βυρσοδεψία. Η Μακρινίτσα ήταν από τα χωριά που ξεσηκώθηκαν κατά την επανάσταση του 1821. Με την κήρυξη της επανάστασης στο Πήλιο από τον Άνθιμο Γαζή, οι Πηλιορείτες πολιόρκησαν το Βελεστίνο και τον Βόλο. Με επέμβαση όμως του Δράμαλη η πολιορκία αποτυγχάνει. Οι Τούρκοι στην συνέχεια πολιόρκησαν την Μακρινίτσα που τελικά μετά από ισχυρή αντίσταση έπεσε και η επανάσταση στην περιοχή προσωρινά καταπνίγηκε.
Η Μακρινίτσα πρωτοστάτησε επίσης στην επανάσταση της Θεσσαλίας το 1878. Η σημαντικότερη μάχη κατά την διάρκεια αυτής της επανάστασης πραγματοποιήθηκε στην Μακρινίτσα. Τα επαναστατικά σώματα της περιοχής και οι κάτοικοι της Μακρινίτσας με αρχηγό την Μαργαρίτα Μπασδέκη αντιστάθηκαν σθεναρά αλλά τελικά υπέκυψαν, όταν κατέφτασαν στην περιοχή Τουρκικές ενισχύσεις. Με την μεσολάβηση των Άγγλων η επανάσταση έληξε. Τρία χρόνια μετά η Θεσσαλία ενσωματώθηκε στο ελληνικό κράτος. Μετά την απελευθέρωση η Μακρινίτσα έγινε δήμος, ενώ στο διάστημα 1912-2010 υπήρξε ξεχωριστή κοινότητα. Μεταπολεμικά άρχισε η τουριστική ανάπτυξη της περιοχής.
Αξιοθέατα
1. Η μαρμάρινη κρήνη με τις 4 χάλκινες λεοντοκεφαλές στην κεντρική πλατεία
2. Το Αρχοντικό Τοπάλη όπου στεγάζεται το Λαογραφικό Μουσείο
3. Ο Πύργος του Σκοτεινιώτη στη συνοικία της Κουκουράβας
4. Οι εκκλησίες του Αγίου Ιωάννη και της Παναγίας
5. Τα πετρόχτιστα τοξωτά γεφύρια στη Λέστιανη, στο Λοζίνικο, στο Αλεβίζι, στην Κακονά και της Καριάς
6. Τα υδροτριβεία (ντριστέλες) και τα ερειπωμένα βυρσοδεψία
Δείτε