Γεφύρι της Τέμπλας

Στα ΒΔ του Ν. Ευρυτανίας στον Αχελώο ποταμό, πριν την τεχνητή λίμνη Κρεμαστών, βρίσκεται η γέφυρα της Τέμπλας που ενώνει το Ν. Ευρυτανίας με το Ν. Αιτωλοακαρνανίας, και ειδικότερα τα χωριά Τοπόλιανα της Ευρυτανίας και Βρουβιανά του Βάλτου.

Παλιότερα υπήρχε ξύλινη κατασκευή απ΄όπου πήρε την ονομασία της η σημερινή γέφυρα. Σύμφωνα με πληροφορίες των κατοίκων χτίστηκε το 1909 από τον αρχιτέκτονα Χ. Κύρκο και από τον Ηπειρώτη μάστορα Νικόλαο Σούλη, με χρηματοδότηση του Βαλτινού πολιτικού Νικολάου Στράτου.

Πρόκειται για εντυπωσιακή λιθόκτιστη κατασκευή που αποτελείται από μια κεντρική καμάρα μεγάλων διαστάσεων που γεφυρώνει το πλάτος της κοίτης του ποταμού και οκτώ μικρότερα ανακουφιστικά τόξα ασύμμετρα τοποθετημένα στις δύο πλευρές. Έχει επιβλητικό όγκο απόλυτα εναρμονισμένο στο περιβάλλον του και αξιόλογες κατασκευαστικές και διακοσμητικές λεπτομέρειες οι οποίες συνθέτουν ένα αρμονικό σύνολο. Η γέφυρα κινδυνεύει να καταρρεύσει λόγω των τροχοφόρων που περνούν από επάνω.

Ιστορία

Με κίνδυνο της ζωής τους οι κάτοικοι της περιοχής, επιχειρούσαν να περάσουν απέναντι χρησιμοποιώντας πότε σχοινιά, πότε ξύλα και πότε περαταριές, άλλοτε πλωτές και άλλοτε εναέριες. Στη θέση Πόρος υπήρχε ένα παλιό μονότοξο γεφύρι το όποιο κατέρρευσε και οι κάτοικοι της γύρω περιοχής, για να διέρχονται, τοποθέτησαν ένα μεγάλο κορμό ελάτου (Τέμπλα) απ’ όπου και το όνομα που φέρει σήμερα το γεφύρι. Μαζεύτηκαν 60-70 άντρες, ανέβηκαν στο βουνό και κόψανε ένα τεράστιο έλατο, όσο το πλάτος του ποταμού στο σημείο εκείνο και στήσανε ένα γεροδεμένο ξύλινο γεφύρι, που λόγω του χρώματος του έμεινε γνωστό σαν το πράσινο γεφύρι.

Για αρκετό διάστημα με αυτή την τέμπλα, το μακρύ και σχετικά φαρδύ κορμό, το πρόβλημα λύθηκε. Από τον κορμό αυτό, δηλαδή την τέμπλα πήρε και την ονομασία «Γέφυρα Τέμπλας». Μάλιστα και ολόκληρη η γύρο περιοχή ονομάστηκε από τότε και παραμένει μέχρι σήμερα γνωστή σαν Τέμπλα. Δυστυχώς, η ήρεμη και χωρίς προβλήματα διάβαση του ποταμού, δεν έμελλε να κρατήσει για πολλά χρόνια.

Η διακοπή μάλιστα σημαδεύτηκε από ένα παρά λίγο τραγικό γεγονός. Καθώς ένας τσοπάνος ο Φώτης Ματσιούλας περνούσε από το γεφύρι απέναντι στη Ευρυτανία, για να βοσκίσει το κοπάδι του, έσπασε το ξύλινο γεφύρι και άνθρωπος και ζώα βρέθηκαν μέσα στα ορμητικά νερά του Αχελώου, που όντας Δεκέμβρης μήνας κατέβαζε με δύναμη. Ευτυχώς, ο τυχερός τσοπάνης κατάφερε να σωθεί, έχασε όμως τα περισσότερα ζώα του κοπαδιού του.

Το πέτρινο λοιπόν γεφύρι που χτίστηκε αργότερα, συνέχισαν να το λένε «της Τέμπλας» και μπορούμε να φανταστούμε τη σήμαινε για τον ταλαιπωρημένο τόπο. Θεωρήθηκε και όχι άδικα, μεγάλο και χρήσιμο έργο, που κατάφερε να συνδυάσει κατά τον καλύτερο τρόπο, την υψηλή τεχνική με την ανεπιτήδευτη τέχνη. Η γέφυρα έγινε στόχος ανατίναξης κατα τον εμφύλιο πόλεμο και από τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα. Φέρει δε μεγάλη ρωγμή στο ανατολικό της βάθρο μετά από αποτυχημένη έκρηξη.